گفت حافظ ...

  ساقــی  بیــا  که  یــار  ز رخ  پــرده  بر گرفت        کــار  چــراغ خــــلوتیــان  بـــاز درگرفت

  آن  شـمـع  سـرگرفتـه دگـر  چهـره بـرفروخـت      ویــن پیـر سالخورده جوانی  ز سرگرفـت

  زنـــهــار از  آن عبـارت شــیــرین دل  فریــب         گویی که پسته  تو  سخن در شکر  گرفت

  هرسرو قدی که برمه و خور حسن  میفروخت       چــون تو در آمــدی پی کــاری دگر  گرفت

  زین  قصــه هفت گنبــد افلاک   پر صــداســت       کوته نظر بــبین که سخن مختــصر گرفت